Mzee Kivu alipoona kiza cha kifo kikimvutia kama kivuli cha mamba mtoni, alitaka kuwaachia wanawe siri muhimu kabla ya safari yake kumalizika. Akiwa amezungukwa na wanawe waliohuzunika, alisema kwa sauti dhaifu, “Watoto wangu, mwisho wangu u karibu. Nataka mujue kwamba nimeficha hazina kubwa katika shamba la mizabibu. Chimbeni, na mtaipata.”
Mara tu mzee alipofia kwa usingizi wa milele, wanawe walikimbilia shambani wakiwa na jembe na sanduku, nyuso zao zikiwaka kwa kiu ya utajiri ulioahidiwa. Wakaanza kuchimba na kugeuza udongo wa shamba lote, wakifuatilia athari yoyote ya hazina iliyofichika. Walichimba kwa bidii hadi ngozi ya mikono ikakwaruzika na wakavuja jasho sawa sawa, lakini hawakupata chochote. Walikata tamaa, wakidhani mzee wao aliwadanganya kabla ya pumzi lake la mwisho.
Lakini jambo la ajabu lilitokea. Mizabibu iliyochanganywa na kuchimbwa ikazaa zabibu nyingi na tamu kuliko zilizowahi kuonekana katika eneo hilo. Zilikuwa na rangi iliyovutia, zikiwa kubwa na zenye juisi ya zambarau. Harufu yake ilitambaa hewani kama wimbo wa nyuki, na watu kutoka vijiji vya jirani walifurika kununua zabibu hizo za ajabu.
Wanawe wa Mzee Kivu wakastaajabia mabadiliko hayo. Wakagundua kwamba kazi yao isiyo na matunda ya utajiri wa dhahabu iliwaletea hazina kubwa zaidi – hazina ya mavuno mengi na maisha yenye utajiri wa kutosha. Walielewa kwamba hazina iliyofichwa haikuwa dhahabu yenyewe, bali utajiri uliofichwa ndani ya udongo, uliosubiri kufichuliwa na bidii, hata kama si kwa namna walivyotarajia.
Tangu hapo, wanawe wa Mzee Kivu hawakuchimba udongo wakitafuta hazina isiyoonekana. Walijifunza kuyafuata maneno ya baba yao kwa kina zaidi, wakigundua hazina halisi ilikuwa ndani ya shamba lenyewe, ndani ya jasho lao, na ndani ya zabibu zenye utamu zilizokua juu ya udongo uleule waliochimba kwa matumaini mengine.
