Mzee Sharifu alikuwa akiongoza punda wake, Chozi, kuelekea sokoni ikiambatana na mwanawe Ali. Safari ilikuwa ndefu na jua liliangaza kwa nguvu. Walikutana na kundi la wasichana waliokuwa wakicheka na kupiga gumzo, wakisema, “Je, mumewahi kuona wapumbavu kama hawa? Wanatembea kwa miguu kwenye barabara ya vumbi wakati wanaweza kuwa wamepanda punda!” Maneno yao yalimvutia Mzee Sharifu, akaamua kumruhusu mwanaye apande punda, yeye akitembea kando yao.
Baada ya muda mfupi, wakakutana na marafiki wake wa zamani waliomsalimia na kusema, “Utamharibu huyo mtoto wako kwa kumwacha apande wakati wewe unachoka kwa miguu! Mfanye atembee, kijana mvivu! Itamfaidi sana.” Mzee Sharifu akaamua kufuata ushauri wao, akapanda punda na kumwamrisha mwanaye atembee nyuma.
Hawakufika mbali kabla ya kukutana na kundi la wanawake na watoto, Mzee Sharifu akasikia wakisema, “Mzee mchoyo namna gani! Yeye anajifurahisha huko juu, mtoto wake maskini anajitahidi kuenda na miguu!” Huyu Mzee Sharifu hawezi kubishana, akamwambia mwanaye apande nyuma yake.
Wakiendelea na safari, wakakutana na wasafiri wengine, walimuuliza Mzee Sharifu kama punda anayepanda ni wake au amekodi kwa safari hiyo. Akasema ni wake na anampeleka sokoni kuuza. “Haya bwana!” walisema, “kwa mzigo kama huo huyo mnyama maskini atachoka sana afikapo hata hakuna mtu atakayemtazama. Kwani, ungefanya vyema zaidi kumbeba!” “Chochote cha kuwafurahisha,” mzee alisema, “tunaweza lakini kujaribu.”
Wakashuka na kumfunga miguu punda kwa kamba na kumweka juu ya fimbo, hatimaye wakafika sokoni wakimbeba. Maono haya yalikuwa ya kustaajabisha kiasi kwamba watu walitoka kwa wingi kuwacheka Mzee Sharifu na mwanaye bila huruma, baadhi wakitaja hata wazimu.
Walifikia daraja juu ya mto, Chozi akashangazwa na kelele na hali yake isiyo ya kawaida, akapiga teke na kujizugaza mpaka akaivunja kamba iliyomfunga, akaanguka mtoni na kuzama. Mzee Sharifu alikasirika na aibu, akarudi nyumbani kwa huzuni, akijifunza kwamba kujaribu kuwapendeza wote hakujamfaidi, na amepoteza Chozi bila sababu.